خدایا!
من همانم که گاه خندانم ،
و گاهی گریان.
گاه شکرگزارم ،
و گاهی در حال گله کردن.
گاه بنده ی تو ام ،
و گاهی بنده ی نفسم !
خدای همیشگی ام !
من مبتلا به گاه و بی گاه های همواره ام ،
بیماری نامتعادل که همیشه به نسخه ی طبیب خویش عمل نمیکند !
اسیر خویشتنم ،
و گاه و بی گاه های اسارت گونه ام مرا در بر گرفته است ...
معبود آزاده ام ! 
بندهای گاه و بی گاه های زندان تنم را ...از هم جدا کن !
مرا به آغوش خویش دعوت کن !
که تشنه ترینم به آن ... 
تمام این گاه و بی گاه های مدامم را ، ببخش...
به خدایی پایدارت...

الهی آمین...